Birdi Birdi: Αλλάζει η διακυβέρνηση, όχι η κυβέρνηση

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Αλλάζει η διακυβέρνηση, όχι η κυβέρνηση

Τάδε έφη Ανώνυμος |

Ο κίνδυνος από αυτές τις εκλογές είναι να αλλάξει η διακυβέρνηση, όχι η κυβέρνηση.

Βιαστήκανε πολλοί, ανάμεσα στους οποίους κι εγώ, να κλείσουν την τηλεόραση στη μέση της συνέντευξης του πρωθυπουργού, όπως λένε οι μετρήσεις τηλεθέασης. Βιαστήκαμε; Ίσως και όχι, μιας και είχαμε εμπεδώσει από το πρώτα λεπτά το νόημα της συνέντευξης, που από εκεί και πέρα επαναλαμβανόταν ξεκούρδιστα.

Ο Καλλικράτης απέθανε, ζήτω η ολική αντιπαράθεση, αυτή που πάντα σε όλη τη Μεταπολίτευση γνωρίσαμε.
Παγκοσμίως βέβαια, οι κυβερνώντες επιμένουν στην περιορισμένη, κυβερνητικά, σημασία των ενδιάμεσων εκλογών και η αντιπολίτευση αντίθετα να υπερτονίζει τα γενικά χαρακτηριστικά τους. Οι μεν φοβούνται τη φθορά, οι δε ευελπιστούν να αθροίσουν στη χαμένη τους καμπούρα κάθε λογής δυσαρέσκεια μιας και οι ψήφοι , όπως και το χρήμα, δεν μυρίζουν.

Λοιπόν οι περιφερειακές εκλογές μπορεί να μην βγάζουν κυβέρνηση, όμως θα επηρεάσουν σημαντικά, ιδιαίτερα σήμερα, τη διακυβέρνηση.

Κι αυτό στην Ελλάδα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, έχει μοναδική, μη συγκρίσιμη, σημασία.

Το θέμα άρα δεν είναι αν θα αλλάξει η κυβέρνηση μετά την ενδεχόμενη αποδοκιμασία της 7ης Νοεμβρίου, αλλά αν θα μπορέσει να οδηγήσει τη βαριά ατζέντα των μεταρρυθμίσεων με αποτελεσματικό τρόπο.

Σεισμικές αλλαγές στο βαθύ κράτος, δηλαδή στα νοσοκομεία, τα Πανεπιστήμια, τις ΔΕΚΟ, την αυτοδιοίκηση, τις εφορίες, συνιστούν τις προτεραιότητες μετά τις εκλογές.

Πόσο θα μπορέσει αυτό το βαθύ και χρεοκοπημένο κράτος να το αντιμετωπίσει, μια αδυνατισμένη εκλογικά κυβέρνηση;

Το ερώτημα γίνεται πιο δύσκολο αν σκεφθεί κανείς πως το βαθύ ΠΑΣΟΚ, γεννήθηκε αναπτύχθηκε και παραμένει ατόφιο ακριβώς μέσα σε αυτό το πλέγμα κακοδιαχείρισης, ανομίας και συντεχνιασμού που χαρακτηρίζουν τα παραπάνω κάστρα της χρεοκοπίας.

Το ερώτημα γίνεται σχεδόν θηλιά στο λαιμό αν σκεφτεί κανείς πως η Ν.Δ. –πόσο θα τρίζουν τα κόκαλα όχι μόνο του Καραμανλή αλλά και του Αβέρωφ! - κινείται σαν ομάδα εξωκοινοβουλευτικής Αριστεροδεξιάς, ανίκανη να δράσει θετικά και θεσμικά στην ανασυγκρότηση του κράτους.

Ο πρωθυπουργός δηλαδή δεν έχει ούτε την κομματική συναίνεση στο να προχωρήσει, ούτε καν και κυρίως τη θεσμική αλληλεγγύη μιας αντίπαλης μεν, αλλά Εθνικά υπεύθυνης αντιπολίτευσης.

Ακόμη χειρότερα, έχει απέναντί του ένα μαύρο μέτωπο, ψευδο-κοινωνικών και κομματικών δυνάμεων, από τις εξωνημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες –συνήθως ΠΑΣΟΚ- των κάθε λογής ΑΔΕΔΥ, μέχρι την ανύπαρκτη Αριστερά, την ανεύθυνη Ν.Δ., παρέα με χρεοκοπημένους εκδότες και κάθε λογής «εφοριακούς».

Αυτή η Λερναία Ύδρα με τα πολλά κεφάλια βρίσκεται δυστυχώς στην κάθε πτυχή της δημόσιας δραστηριότητας.

Έχει δύναμη, όγκο, εμπειρία, χρήμα και το κυριότερο, έχει υπέρ της τη δύναμη της συνήθειας. Δηλαδή το επιχείρημα του ψευδοαριστερού, δήθεν κοινωνικά ευαίσθητου λόγου, που κυριάρχησε στη μεταπολιτευτική περίοδο και δόμησε το κράτος μηδενικού αποτελέσματος, συναλλαγής και διαφθοράς που όλοι τώρα φραστικά καταδικάζουν.

Εκβιάζει ο πρωθυπουργός όταν απειλεί με εκλογές;

Προειδοποιεί έγκαιρα λέω εγώ. Γιατί μάλλον καλά κάνει να τονίζει πως οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, η σύγκρουση επιβάλλονται να γίνουν, κι ότι η διαμαρτυρία στην κάλπη, αυτονόητη με τα όσα έγιναν, δικαιολογημένη από τα όσα κι ο ίδιος είπε και δεν είπε προεκλογικά, επιβεβλημένη σαν κίνηση ψυχής απέναντι σε ένα σάπιο σύστημα, δικαιολογημένη από τα κενά διακυβέρνησης, τις Πάγκαλες ανοησίες και τις Πετσαλνίκειες προκλήσεις , η διαμαρτυρία λοιπόν έχει συνέπειες και κόστος. Το τζάμπα πέθανε. Και στη διαμαρτυρία.
Γιατί είμαστε ακόμη σε επιτήρηση, σε κίνδυνο, αγκαλιά με τη χρεοκοπία, με σάπιο κράτος, άρρωστες νοοτροπίες και πρακτικές που θέλουν ανατροπές και πέταμα.

Να ψηφίσει λοιπόν όλη η Αθήνα Δημαρά. Για να διαμαρτυρηθεί, να αντιταχθεί γενικώς. Καθόλου τυχαίο που γύρω και πίσω του στοιχίζεται το πιο οπισθοδρομικό κομμάτι από το βαθύ κράτος, κρυμμένο από τη σημαία του αντί-μνημονιακού αγώνα. Όμως μετά δεν θα φταίει ο Παπανδρέου για το ότι η πιο ανυπόληπτη διοίκηση, σε οπερετικό βαθμό, θα αναλάβει να στρώσει τα σχολεία και νοσοκομεία της Αττικής. Οι ψηφίσαντες θα φταίνε.

Αν οι ΔΕΚάριοι του ΟΣΕ και οι όμοιοι τους διαδηλώνουν μετά, ενισχυμένοι για το δίκιο του εργάτη, και οι φορολογούμενοι πολίτες συνεχίζουν να πληρώνουν το κηφηναριό των μεταφορών, τη διαφθορά των νοσοκομείων δεν θα φταίει ο Παπανδρέου που θα εφαρμόσει νέα μέτρα για να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό. Οι ψηφίσαντες θα φταίνε.

Και σε κάθε περίπτωση το ποιος θα φταίει, το «τις πταιει;» θα έχει και πάλι ακαδημαϊκή αξία. Γιατί από το «αγκαλιά με τη χρεοκοπία» θα λείψει η αγκαλιά.

Κινδυνολογία; Δεν νομίζω, απλή κοινή λογική, δεδομένων των συνθηκών.

Στο κάτω κάτω όταν το μαύρο μέτωπο καλεί σε αγώνα κατά του μνημονίου, αυτονόητο χρέος κάθε υπεύθυνου πολιτικού ή πολίτη είναι να θυμίσει πως εκτός μνημονίου, αντί-μνημονιακά δηλαδή, υπάρχει η μαυρίλα της χρεοκοπίας. Κυριολεκτικά.

Το μόνο όπλο του Παπανδρέου στη σύγκρουση με το μαύρο μέτωπο είναι η κοινωνία. Αν χρειασθεί, πρέπει, επιβάλλεται να το χρησιμοποιήσει . Θα ήταν χειρότερο να συμβιβαστεί και να μερεμετίσει απλά τα αδιόρθωτα. Αν και άργησε να το πιστέψει κι ο ίδιος, αν και η διακυβέρνηση μέχρις σήμερα δείχνει δισταγμούς και παλινωδίες, το «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ. Και οφείλει να το φωνάξει, να επιμείνει, να το επιβάλλει ως δίλημμα των εκλογών. Κι ας είναι κρίμα για τον Καλλικράτη
newsIt